وای اگر امشبِ این دشت به فردا برسد           شـیـون و گـریـه و آهـم به ثـریـا برسد

به لب خشكِ تو دِق میكنم از غصه اگر           تیغِ خورشید بر این پهنه صحـرا برسد

كوكبِ بختِ جدایی ز تو تقدیرِ من است           چـشم از رویِ تو بر هـم نـزنم تا برسد

به تنِ اصغرِ تو یك سرِ سوزن حس نیست           بـا كـمـی آب تـلـظّـیـش بـه لالا بـرسـد

عـلـی ات را بـشناسند نخواهند گـذاشت           بـویی از پـیـرهـنـش نیـز به لـیلا برسد

بدنش مثلِ فـدك پخشِ زمین خواهد شد           پـای عـبـاسـم اگـر بر لـبِ دریـا بـرسد

گرگ ها یوسفِ خواهر به سرت می ریزند           چاره ام چیست اگر كار به این جا برسد؟

نیزه، خون، چكمه، سراشیبی گودال، سرت           عـمـرِ زیـنب به گـمانت به تماشا برسد؟

رویِ تَل دخترِ مضطر شده می میرد اگر           پـای اسـبـی به لـبِ تـشـنـۀ بـابـا بـرسـد

وای اگر پای شقاوت به حـرم باز شود           دست بی عاطـفه بر چـادرِ زن ها برسد

آتش و خیمه و غارت شدن هر چه كه هست           هیـچ كس نـیـست به دادِ منِ تنهـا برسد

نـفـسِ سیـنـۀ زینب، نـفـسـت می گـیـرد           وای اگر امشبِ این دشت به فردا برسد